اشعار

از غــروب مـدیـنـه می آیــنــد              مُـحـرمــان حَــریـم  عــاشــورا
کــاروان بـهـشـتــیــان زمـیــن              کــاروان فــرشــتــگـــان سـمـا

یکـی از نـوکـرانـشان جـبـریل              خـاک بـوس حـریـمــشان حـّـوا

گـوشه­ای از صـدایـشان داوود              نَـفَـسـی از دعـایـشـان عیـسـی
نـوجوانـانشان چـو اسمـاعـیـل               پـیـر مـردانـشـان خـلـیـل آســا
زائـر  اشـکـهـایـشـان بـــاران               تـشنـه ی مشـک­هـایشـان دریــا
هـــمـه آیـات سـورۀ مــریــم            «کاف»و«ها»«یا» و«عین»و«صاد»اما...
یـوسـفـان عـشـیــره ی حـیـدر               مــریـمــان  قـبــیـله ی زهــرا
کـشـتـگــان حـــوادث امــروز               صـاحـبـــان شــفـاعـت فـــردا

کعبـه می بیند و طـواف مـَلَک              چشـم تـا کـار می­کـنـد  ایـنـجـا
تـا بـه حالا نـدیـده هــیـچ کـسی             ایـن هـمـه آفـتــاب را یـکـجــا
هردلی با دلی گره خورده است             هـمه مجنون صفت همـه لـیـلا
دارد ایـن کـاروان صـحـرائـی              دخـتـرانــی عـفـیـفـه و نـــوپــا
هـمه بـا  احـتـــرام بــا مـعـجـر             همه در پرده های حُجب وحیـا

پــرده را  از مـقـــابــل زیـنـب             بــاد، حــتـّی نـمـی بــــرد بــالا

دور تـا دورشـان بـنـی هـاشـم              تـحت فـرمـان حضـرت سـقّــا

پـای عُـلـیــا مـــخــدّره زیـنـب             روی زانـــوی اكــبــــرِ لــیــلا

حـقّ نگهدار این هـمه مجـنون             حـقّ نـگـهـدار ایـن هـمه لـیــلا

می رسیدنـد و یـاد می کـردنـد             ازسـر وطشت وحضرت یحیی

این اشک نیست، آب زلال و مطّهر است            این چشم نیست،چشمه ای ازحوض کوثر است

ظرفِ نــزولِ رحـمتِ پـروردگــــــار شد            چشمی که پای مجلس این روضه ها،تراست

چشمی که بیش تر به خودش، گریه دیده است            فـردا کنـار فـاطــمــه بـا آبـروتــر اســت 

ما خشک می شــویـم، ولی بار می دهیم            دنیای گریه، مـزرعه ی سبز محشر است

فرموده است حضرت صادق:هرآن کسی            گــریانِ جــدّ ما شده، با من بــرادر است

درحجّ و درعبادت و در سجده های شب            گــریـه کنِ حسیــن، شریک پیــمبر است

ما را از این تــلاطــم دنیا، هراس نیست            تا کــشتــی نجات حسیــنی، شنــاور است

بر من لباس نوکری ام را کــفـــــن کنید            نـوکـر بهشت هم بـرود، بـاز نـوکـر است

دوباره ماه محــرّم، دوباره بوی حسین           دوباره بر سر هر کوچه گفت‌و‌گوی حسین

بیا به دستهٔ مــا نوحهٔ جنــون ســر کن           که می‌­رویم شباشب، به جست‌ و‌جوی حسین

نبسته‌اند به روی حسین، هــرگــز آب           فـرات، آب نــنـوشیــد از گـلوی حسـیــن

فرات، تشنهٔ لب‌های تفته جوشش بود           فرات، آب شد از شرم، رو به روی حسین

قــتــیــل قبــله همیشه به یــاد می‌مانَد           بیا که مهر نماز است، خاک کـوی حسین

چنین که دردل من، داغ کربلا جاری ست           شهــیـد می‌شــوم از هُــرم آرزوی حسیـن

طلــوع می‌کنــد آخـر طلیعهٔ موعــود           مسیر قبله عوض می‌شود،به سوی حسین